Umówiliśmy się, że ogłosimy rozstanie po 5 urodzinach córki. Jednak kilka dni wcześniej, doszło do tragedii… moja żona zginęła w wypadku

Kiedyś byliśmy jak dwie połówki jabłka. Ślub był spełnieniem naszych marzeń, a narodziny córki dopełniły szczęścia. Ale rzeczywistość szybko zatarła ten obrazek. Praca, obowiązki, zmęczenie – oddalaliśmy się od siebie. Nie było dramatycznych kłótni, tylko narastająca obojętność. W końcu zdecydowaliśmy, że po 5 urodzinach Leny rozstaniemy się w zgodzie. Chcieliśmy oszczędzić jej bólu w tym wyjątkowym dniu.

Niespodziewany zwrot akcji

Planowaliśmy przyjęcie, jakby nic się nie działo. Tort z ulubionym bohaterem Leny, kolorowe dekoracje, lista gości – wszystko było dopięte na ostatni guzik. Jednak na kilka dni przed tym wyjątkowym dniem żona oznajmiła, że musi pilnie pojechać do swojej przyjaciółki. Nie chciałem pytać, o co chodzi, czułem tylko narastający niepokój.

Wieczorem odebrałem telefon. Głos w słuchawce był chłodny, rzeczowy: „Pańska żona miała wypadek samochodowy. Niestety, nie przeżyła”. Świat mi się zawalił. Mimo naszych planów rozstania, nie wyobrażałem sobie życia bez niej.

Sekret, który zmienił wszystko

W kolejnych dniach wszystko działo się jak we mgle. Organizacja pogrzebu, tłumaczenie córce, dlaczego mama już nie wróci, niekończące się pytania, na które nie miałem odpowiedzi. W tym chaosie odezwała się do mnie przyjaciółka żony. Powiedziała coś, co mnie zamurowało.

Okazało się, że żona nie jechała do przyjaciółki. Miała spotkanie z prawnikiem, aby ustalić warunki naszego rozwodu. Ale to nie wszystko. W torbie, którą miała przy sobie, znalazłem list. Był adresowany do mnie.

Prawda w jednym liście

List był krótki, ale każde słowo wbijało się w serce. Żona pisała, że mimo naszych problemów, zawsze mnie kochała. Chciała rozstać się tylko dlatego, że czuła, że nie jestem szczęśliwy. Ale w ostatnich tygodniach zrozumiała, że chce walczyć o naszą rodzinę. Prosiła, żebym przemyślał wszystko jeszcze raz, zanim podejmiemy ostateczną decyzję.

Nigdy nie dostałem szansy, by z nią porozmawiać.

Jak żyć dalej?

Urodziny Leny odbyły się, ale były inne niż planowaliśmy. Bez mamy, w cieniu tragedii. Każdy uśmiech córki mieszał się z bólem i żalem. Od tamtej pory staram się być dla niej najlepszym ojcem, jakiego mogłaby sobie wymarzyć.

Co o tym myślicie? Czy podjęlibyście próbę naprawy relacji, gdybyście dostali taki list? Dajcie znać w komentarzach na Facebooku.